یک توصیه به دولت جدید

حسین راغفر در گفت وگو با ترندونی ، اظهار کرد: این مردم نیستند که باید طرحی ارائه دهند ، بلکه خود دولت است که باید برنامه مشخصی داشته باشد و وزیران باید آن برنامه را اجرا کنند. بنابراین ، دولت یک برنامه جامع و دقیق را در نظر نگرفت ، که ابتدا باید برنامه ای را برای یک دوره کوتاه (شش ماه اول) و سپس چهار سال اول تهیه کند تا نحوه و از چه منبعی اجرا شود. به

وی همچنین افزود: همچنین وظیفه هر وزارتخانه است که اهداف و برنامه های تفصیلی دولت را دنبال کند و مسئولان آن وزارتخانه ها باید تجربه کافی برای اجرای طرح را داشته باشند. این در حالی است که نه دولت فعلی و نه دولت های قبلی طرحی برای اجرا نداشتند.

راغفر گفت که اختلافات بین بخشهای اقتصادی کشور در سه دهه پس از جنگ با فقدان برنامه دولتی مرتبط است. بنابراین از وزیران دولت همیشه انتظار می رفت که مشکلات را حل کنند. دولت نیز باید برنامه خاصی داشته باشد و وزیران باید آن را اجرا کنند.

وی همچنین متن سخنرانی خود را در نشست هم اندیشی اقتصاددانان با رئیس جمهور ، که در اولین روزهای انتصاب وی برگزار شد ، ارائه کرد:

“اگرچه فرصت طرح سوالات و تصمیم گیری در این جلسه کوتاه است ، اما مایلم در زیر به چند نکته مهم اشاره کنم: نکته فعلی فاقد این امر است ، بنابراین باید این اختیارات را کسب کرد.

۲ فساد اصلی در کشور فساد رسمی و قانونی است که می توان آن را مستند کرد و بدون مبارزه قوی با فساد ، امکان اصلاح اقتصادی منتفی نیست. علاوه بر اصلاحات ، نیاز اجتناب ناپذیر برای غلبه بر بحران کنونی فرایندهایی است که منجر به فساد شامل افراد فاسد ، که اکثرا الیگارشی در دولت هستند – کسانی که ثروت زیادی از دولت به دست آورده اند ، می شود.

3- بازسازی نقش دولت اولین وظیفه دولت برای بازگرداندن اعتماد عمومی به وضعیت کنونی است.

4. درعین حال ، دولت باید به این معنا ملی شود که سیاست های اجتماعی و اقتصادی سه دهه اخیر منجر به تجزیه جامعه شده و به وحدت ملی آسیب رسانده است. به منظور ایجاد وحدت ملی ، سیاست های اجتماعی و اقتصادی باید با هدف کاهش نابرابری های زیاد ایجاد شده در کشور انجام شود. تمرکز بر اقشار محروم جامعه ، که توسط حضرت علی (ع) به عنوان ستون دین و مبنای اجماع مسلمانان برجسته شده است و کار و طرد دشمن باید در برنامه های دولتی در اولویت قرار گیرد.

5- اکنون یک دهه است که خالص سرمایه در کشور به دلیل شوک های عمده ارزی منفی است ، یعنی میزان سرمایه گذاری استهلاک سرمایه موجود را پوشش نمی دهد. به عبارت دیگر ، جامعه از سرمایه موجود استفاده کرد و آن را تغییر نداد. منابع دلیل آن را باید افزایش شدید قیمت ها ناشی از شوک قیمت ارز دانست. تا زمانی که حباب های قیمتی در این اقتصاد از بین نرود ، سرمایه گذاری در تولید امکان پذیر نیست ، که سفته بازی و سفته بازی آن بیشترین بازده سرمایه را دارد. از این پس ، در فضای برزخ ، انتقال دولت شروع به ایجاد فضایی برای دولت دیگر کرده است تا قیمت ها کاهش نیابد. یکی می گوید تولید هر خودرو داخلی 40 میلیون تومان برای خودروسازان هزینه دارد ، در حالی که گروه دیگر قیمت غذا را به شدت افزایش داده است. یکی دیگر قیمت مصالح ساختمانی و سیمان را یک شبه چندین برابر می کند. همه اینها با هدف ایجاد فضایی برای جلوگیری از سقوط قیمت ها و تلاش برای حفظ حباب قیمت انجام می شود.

6. راهی برای خروج از بحران کنونی وجود دارد که می تواند بر همه مشکلات فائق آید. ایجاد شغل می تواند فقر و نابرابری را کاهش دهد ، اما کسب 25000 دلار قطعاً امکان پذیر نیست. حذف حباب های قیمتی و کاهش شدید قیمت ها امکان سرمایه گذاری در تولید را فراهم می کند که البته باید با اصلاحاتی در سیستم های مالیاتی و بانکی کشور همراه باشد. “هنگامی که دیکتاتورها شروع به افزایش قیمت ارز کردند ، سفارش همچنین باید قیمت ارز را کاهش دهد تا قیمت کالا و سرمایه گذاری کاهش یابد ، اما همه اینها تنها با اراده سیاسی برای انجام این اصلاحات امکان پذیر است. ”

انتهای پیام