«مبنای رسیدن غلظت آلاینده‌های هوا به ۱۵۰ برای اعلام غیر حضوری شدن مدارس در قانون آمده است؛ قانونی که در راستای قانون هوای پاک مصوب هیأت وزیران در سال ۱۳۹۶ است. بنابراین بهتر است به جای تغییر قانون، به وضعیت هوای آلوده تهران برسیم و در عین حال به راهکارهایی که بتواند بچه‌ها را از مدرسه دور نکند.»
به گزارش ترندونی، روزنامه ایران نوشت: «کیفیت هوای تهران چهارشنبه با عبور از عدد ۱۵۸ از مرز ناسالم برای همه گذشت. در تهران بار دیگر ۲۲ ایستگاه به رنگ قرمزدرآمد و طرح زوج و فرد برای چندمین روز پیاپی اجرا شد. با این همه تنها تفاوت هوای تهران با چند روز قبل، افزایش جریمه ۱۵۰ هزار تومانی خودروهای متخلف و ورود به محدوده زوج و فرد بود که البته باید تعطیل‌نشدن مدارس را هم به آن اضافه کرد.
پس از چند هفته تعطیلی متوالی، بالاخره نوبت به بازشدن مدارس رسید؛ آن هم در شرایطی که هوای تهران همچنان آلوده بود و شاخص‌ها نسبت به گذشته روند کاهشی نداشت. «تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها» راهکاری که از سال‌های گذشته به عنوان مسکن آلودگی هوا اجرا می‌شد، بالاخره با مقاومت مسئولان آموزش و پرورش مواجه و قرار بر این شد اگر نمی‌توانیم به بهانه شاخص آلودگی مدارس را تعطیل کنیم، حداقل به سراغ تغییر «شاخص‌ها» برویم تا طبق قانون، دستمان برای بازبودن مدارس باز باشد. بنابراین از روز دوشنبه مدارس به استقبال طرح جدیدی رفتند که در اساس با وجود شاخص‌های نزدیک به ۱۵۰ و حتی بالاتر از آن باز و دانش‌آموزان در مدرسه حاضر شدند.
موفقیت آموزش حضوری البته ثابت شده است؛ حتی اگر نخواهیم به آمار نگران‌کننده کاهش سطح کیفیت آموزشی نگاه کنیم هم می‌بینیم که بازنبودن مدارس یک اخطار جدی است. اما آیا تغییر شاخص‌ها قرار است سطح کیفی آموزش را به‌یکباره بالا ببرد؟! کارشناسان البته تأکید دارند وضعیت آلودگی به حدی جدی است که داخل یا خارج خانه باشید چندان به حال ریه‌هایتان فرقی نمی‌کند اما این نگرانی هم وجود دارد که اگر شاخص‌ها را تغییر دهیم، همین حساسیت نصف‌ونیمه هم از بین برود! همه ما حالا منابع آلاینده را می‌شناسیم و امسال اتفاقاً اغلب مسئولان دولتی به جای پنهانکاری صریحاً درباره منابع آلایندگی هشدار داده‌اند. اگرچه حل این مسأله زمانبر است، اما واقعیت این است که باید برای آن فکری کرد. تعطیلی و مجازی‌شدن مدارس علاوه بر افت کیفیت آموزشی باعث آسیب‌های روحی و روانی زیادی به دانش‌آموزان شده است اما چاره آن حضوری‌کردن مدارس هم اگر باشد، با تغییر شاخص‌ها توجیه نمی‌شود!
چندی پیش رئیس گروه سلامت هوا و تغییر اقلیم وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با اشاره به عدم کنترل منابع انتشار آلودگی در شهر تهران گفته بود که شاهد افزایش ۳ تا ۵ برابری دی‌اکسید گوگرد در هوای تهران هستیم اما آیا تعطیلی مدارس توانسته است از گوگرد هوای تهران کم کند؟! البته راهکارهای قانونی و بازدارنده دیگری هم در این مدت مد نظر قرار گرفته است. برای مثال ۲۳ آذرماه علی القاصی‌آنلاین، رئیس کل دادگستری استان تهران در پی تشدید آلودگی هوای تهران و به مخاطره افتادن سلامت عمومی جامعه به عنوان یکی از مصادیق حقوق عامه، دستور تشکیل کمیته مشترک برای شناسایی اهمال و ترک فعل احتمالی دستگاه‌ها در حوزه قانون هوای پاک را صادر کرد. با این همه هنوز معلوم نیست مقصر این وضعیت در کلانشهرها کیست؛ آن هم زمانی که آلودگی هوا در ایران سالانه جان ۴۵ هزار نفر را می‌گیرد.
در عین حال سخنان وزیر کشور از طرح پیشنهادی دولت از سوی سازمان حفاظت محیط زیست برای تغییر استانداردهای شاخص آلودگی هوا هم جالب توجه است. این اظهارات را باید در ادامه سخنان وزیر آموزش و پرورش گذاشت که گفته بود مدارس در دنیا به خاطر شاخص آلودگی هوای ۱۵۰ تعطیل نمی‌شوند. این سخنان البته با واکنش کاربران در فضای مجازی مواجه شد اما واقعیت این است وقتی قوانین کارسازی وجود ندارد، باید تعطیلی مدارس را جدی‌تر گرفت! چرا که ظاهراً این تعطیلی‌ها باعث کاهش ترددها و ترافیک نشده و البته معلوم نیست در سلامت دانش‌آموزان تأثیر مثبت گذاشته است یا نه! راه حل اصلی همان پاسخگوکردن دستگاه‌های مسئول است؛ چراکه تعطیلی مدارس حالا به نسخه ناکارآمدی تبدیل شده است که تنها در معدود کشورهایی مثل چین، هند، پاکستان و بنگلادش استفاده می‌شود. حتی در ایام کرونا در ایران ۲۲ هفته تعطیلی کامل و ۳۱ هفته تعطیلی نسبی داشتیم؛ در حالی که در ژاپن مدارس فقط ۱۱ هفته تعطیل بودند! در هند که ۹ شهر آن در فهرست آلوده‌ترین شهرهای جهان قرار دارد نیز روزهای تعطیل به مراتب کمتر از ایران گزارش شده است!
مطالعاتی که در سال ۹۶ منتشر شده است نشان می‌دهد تنها ۱۲ درصد مردم جهان در شهرهایی زندگی می‌کنند که میزان غلظت آلاینده‌های ۱۰PM و ۲.۵PM آن، کمتر از سطوح استاندارد سازمان بهداشت جهانی است. در بین شهرهای مورد مطالعه در قاره آسیا، ۳۸۷ شهر در رتبه ۲۲۸ آلودگی از لحاظ آلاینده ۲.۵PM قرار گرفته بودند.
یکی از سیاست‌هایی که برخی شهرهای آلوده در پیش گرفته‌اند، مکان‌یابی مدارس برای محافظت آنها از آلودگی است. شاخص‌ها در تهران نیز مناطق آلوده و بسیار آلوده را مشخص می‌کند! هر چند مکان‌یابی مدارس در برنامه‌ریزی کلانشهرهای ایران پیش‌بینی نشده است اما می‌توان به صورت منطقه‌ای مدارس را تعطیل کرد؛ اگرچه پراکندگی دانش‌آموزان از یک منطقه در منطقه‌ای دیگر هم این تصمیم را دشوار می‌کند! در کشورهای توسعه‌یافته ایمن‌سازی مدارس به طور جدی دنبال می‌شود.
برای مثال ایجاد موانع و پوشش گیاهی در مدارسی که در مناطق آلوده و پرتردد هستند، گزینه چندان سختی نیست. نصب دستگاه‌های تصفیه هوا در کلاس‌های درس و برقراری مدارس در ساعات کم‌تردد نیز از جمله راهکارهای پیشنهاد شده است. محققان می‌گویند تصفیه‌کننده‌های هوا در کلاس‌های درس غلظت آلودگی داخلی را تا ۵۷ درصد کاهش می‌دهند. رایگان‌کردن هزینه‌های استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی برای مردم شهر، تشویق مردم به استفاده از دوچرخه، محدودکردن فضاهای پارکینگ، جایگزینی اتوبوس‌های فرسوده با اتوبوس‌های بدون آلودگی، برخی راهکارهای کشورهای آلوده دنیا برای خارج‌شدن از این لیست است.
گرچه برخی کارشناسان گفته‌اند که «تغییر شاخص آلودگی هوا، پاک‌کردن صورت‌مسأله است» همانطور که نمایندگان مجلس شورای اسلامی سال ۹۶ در برابر طرح‌هایی مثل تعطیلات زمستانی یا سال تحصیلی شناور و تغییر تقویم آموزشی با همین استدلال هیچ تغییری در قوانین ایجاد نکردند اما «مبنای رسیدن غلظت آلاینده‌های هوا به ۱۵۰ برای اعلام غیر حضوری شدن مدارس در قانون آمده است؛ قانونی که در راستای قانون هوای پاک مصوب هیأت وزیران در سال ۱۳۹۶ است. بنابراین بهتر است به جای تغییر قانون، به وضعیت هوای آلوده تهران برسیم و در عین حال به راهکارهایی که بتوانند بچه‌ها را از مدرسه دور نکنند.»
انتهای پیام