دلیل کم مخاطب بودن رسانه های قدیمی یا آن طور که من می فهمم رسانه های قدیمی، حضور رسانه های جدید با امکان مهم «دسترسی آسان» است. البته.
اما این بدان معنا نیست که روزنامه ها، سینما، تلویزیون و رادیو ناپدید می شوند، قطعاً نه.
روزنامه هایی که محتوای مناسب و حرفه ای تولید می کنند دیگر آن چیزی نیستند که بودند، بلکه مانند گلادیاتورها در حال جنگ نابرابر با شبکه های اجتماعی هستند، هرچند ما آن رسانه ها و شبکه های مجازی را روزنامه های مکمل و ماهواره آنها می دانیم نه ماهواره آنها. دشمنان، اما در اینجا منظورم این است که اکنون زمان اوج است و تمرکز بر رسانه های “قدیمی” است. من قرار نیست دشمن و دشمن بسازم و این رسانه ها را در مقابل هم قرار دهم.
یادم می آید چند سال پیش رئیس یکی از شرکت های بزرگ پخش روزنامه های سراسری گفت که فردای قتل سعید حجاریان اگر امکانات چاپ کافی بود امروز صبح چاپ دوم و سوم روزنامه می رسید. میلیون، و این می تواند یک رکورد منحصر به فرد در تاریخ مطبوعات باشد. چاپخانه ای در ایران ثبت کند، اما چاپخانه در آن مدت امکان انتشار و توزیع روزنامه با این حجم و تعداد را نداشت. مثل امروز
این ماجرا با روزنامه های کیهان و اطلاعات قبل از انقلاب و حتی آینده بود و در مواقع حساس روزنامه ها با محتوای اختصاصی و اعداد بزرگ چه کردند!
البته در دنیای امروز، هنوز روزنامه های میلیونی مانند یومیوری و آساهی در ژاپن وجود دارند که تعداد صفحات آنها رکوردشکنی است.
در سال‌های اخیر، شاهد پدیده‌ای نسبتاً جدید در روزنامه‌نگاری کشورمان بوده‌ایم؛ روزنامه‌هایی که بدون ایجاد محتوای خاص، مطالب خارجی را در قالب پی‌دی‌اف کپی و پیست می‌کنند و تنها چند نسخه چاپی آماده ارسال هستند. وزارت ارشاد و سایت. نوشته هایی مانند Jar برای حفظ چنین امتیازات و یارانه های جهت گیری و نشان دادن وجود آنها منتشر می شود. آنهایی که رسالت مشخصی دارند به نظر من روزنامه واقعی نیستند، زیرا اگر آنها را روزنامه واقعی بنامیم، ارزش و شکوه روزنامه هایی را که برای تولید و انتشار محتوا تلاش زیادی کرده اند زیر سوال برده ایم.
بیایید ادامه دهیم
مدتی پیش پس از تصاحب شبکه تلویزیونی معروف NDTV توسط گوتام آدانی، راویش کومار، روزنامه‌نگار معروف و معتبر هندی و مجری ارشد اخبار از سمت خود در این شبکه محبوب استعفا داد.
اما متن استعفانامه کومار حاوی نکات جالب و قابل تاملی است.
او می‌گوید: روزنامه‌نگاری هند هرگز دوران طلایی نداشت، اما هرگز به بد و تاسف امروزی نبود.
کومار درباره روزنامه‌نگاری کشورش می‌گوید: «همه جنبه‌های خوب روزنامه‌نگاری هند به سرعت در حال از بین رفتن هستند. البته انتظارش را داشتم. اما آنچه امروز اتفاق افتاد واقعاً دوران تاریک روزنامه نگاری است. چندین رسانه خبری در هند وجود دارد اما همه آنها اخلاق خود را زیر پا گذاشته اند. اکوسیستم رسانه ای ما هر روز بیشتر و بیشتر مخرب می شود.»
اما شاید مهم‌ترین بخش سخنرانی این روزنامه‌نگار به سبک هندی زمانی باشد که می‌گوید: «امروز در هند همه ادعای روزنامه‌نگاری دارند. به خصوص کسانی که به قدرتمندان نزدیک و همسو هستند. از قضا این ارقام و نهادهای مرتبط با آنها عامل نابودی روزنامه نگاری در هند هستند. آنها ادعا می کنند که روزنامه نگاران خوبی هستند و روزنامه نگاری حرفه ای را درک می کنند، اما لطفا مشکوک باشید. آنها می خواهند آنچه را که به عنوان روزنامه نگاری حرفه ای دوست دارند به شما تحمیل کنند.»
****
دلیل اینکه من در این یادداشت از کومار هندی به عنوان مثال استفاده کردم، شاید شباهت برخی گفته ها و روزنامه نگاری او در کشورش با برخی از واقعیت های روزنامه نگاری امروز ایران باشد.
در مورد روزنامه داران و کارگرانی که در این شرایط سخت و نابرابر با سایر مراجع و رسانه های سیار حرفه ای و شرافتمندانه کار می کنند، اگر بدون تعصب به سخنان کومار نگاه کنیم، احتمالاً به این نتیجه می رسیم، نه؟
6565