آل کاظمی در حال انجام ماموریتی است که در طی آن ، به دنبال استعفای عادل عبدالمهدی در دو گزینه برای سمت نخست وزیر ، محمد توفیق علوی و عدنان الزرفی نتوانستند کابینه تشکیل دهند و در نهایت تصمیم به استعفا گرفت. شاید مهمترین مسئله در مورد تشکیل دولت جدید در عراق آینده روابط تهران و بغداد و همچنین توانایی الکاظمی در اجرای وعده های خود باشد. برای بررسی این موضوع ، باید نگاهی دقیق تر به ساختار عراق و تغییرات داخلی آن بیندازیم.
برجسته تغییر درونی عراق ناکارآمدی سیستم فعلی در طی 15 سال گذشته بوده است. از آنجا که این سیستم در این دوره نتوانسته است راه حلی پیدا کند و برنامه ریزی برای حل مشکلات حاد کشور داشته باشد. سیستم عراق دموکراتیک بوده است و مردم در انتصاب اعضای پارلمان و دولت نقش مستقیمی دارند و انتخابات مختلفی مطابق با معیارهای بین المللی برگزار شده است. با این وجود وجود مشکلات ساختاری و تاریخی ، عدم وجود یک هویت ملی غالب در سرتاسر کشور و رقابت بین اعراب سنی مذهب ، شیعه و کرد به نوعی روز بعد از هر انتخاب یا انتخاب مجدد هر نخست وزیر عراق تغییر کرده است. یک روز دوباره! به عبارت دیگر ، مشکلات قبلی تکرار خواهد شد.
لحظه بعدی وابستگی برخی از گروه ها و احزاب مختلف عراقی به بازیگران خارجی منطقه ای و بین منطقه ای است که پیچیدگی سیاست و سیاست گذاری عراق را افزایش داده و برای نخست وزیر که مدعی استقلال است و می خواهد فراتر از روندهای فعلی باشد ، دشوار شده است. آرام تر. گروه های مختلف هویتی یا مهمانی سعی می کنند در سال آینده امتیاز بیشتری کسب کنند. آنها به خوبی می دانند که یک گروه قدرت می توانند از فرصت ها و امتیازات خاصی استفاده کنند و همچنین قدرت خود را افزایش دهند. از طرف دیگر ، گروههای قدرت معتقد نیستند که می توانند در آینده گزینه دیگری باشند و سعی می کنند از هر طریق ممکن بر متن حاکم شوند! این امر منجر به اختلافات ، درگیری ها و بحران های مبتنی بر منافع گروهی و هویتی خواهد شد که در آن خواهیم فهمید که مشکلات الکاظمی هیچ تفاوتی با مشکلات نخست وزیران قبلی مانند عادل عبدالمهدی ندارد و ادامه این وضعیت برای رهبری کابینه نیز دشوارتر خواهد شد. .
بنابراین ، بررسی این تحولات منجر به این نتیجه می شود که ساختار فعلی عراق نتوانسته است راه حلی برای این مشکل پیدا کند و نتوانسته است روند و واقعیت فعلی را حتی از طریق انتخابات مختلف تغییر دهد. این بحران نیاز به سیاست های جدید و تغییرات در سیستم سیاسی را آشکارتر می کند. برخی از تحلیلگران بر این باورند که تشکیل دولتهای فدرال مانند منطقه کردستان در مناطق دیگر عراق مانند مناطق سنی ، جنوبی ، شیعه و مرکزی می تواند کارآیی دولت مرکزی فعلی ناکارآمد را کاهش دهد. علاوه بر این ، چنین ایده ای می تواند بیشتر مرزهای عراق را تضعیف کند.
در همین حال ، دولت عراق ، به ویژه شیعیان بغداد ، هنوز در جستجوی ایده قوی از یک دولت ملی و مرکزی است و بدیهی است که برخی از آنها حتی در دولت شمالی کردستان از این فدراسیون حمایت نمی کنند! بنابراین ، این احتمال وجود دارد که این دوگانگی ها و تضادها در عراق ادامه یابد و این به مصطفی ال کاظمی ، که قبلاً با عادل عبدالمهدی با آنها در ارتباط بود ، اجازه می دهد و در بهترین حالت می تواند آن را در یک شیب ملایم و نه با سرعت بسیار زیاد آزمایش کند. برای کاهش مشکلات ، شروع کنید! با این حال این سؤال پیش می آید که آیا چنین شیب ملایمی به این سرعت کند می شود ، یا آیا جامعه معترض و بسیار خسته عراقی را راضی خواهد کرد یا خیر.
نوع و نحوه روابط بین تهران و بغداد نیز در تشکیل دولت جدید در عراق بسیار مهم است. همانطور که می دانیم کابینه آل کاظمی به عنوان کابینه موقت شناخته خواهد شد و تا سال 2021 ادامه خواهد داشت. انتخابات (گرچه انتظار می رود وزرای ال کاظمی براساس تجربه گذشته در عراق دوره خود را در عراق تمدید کنند). بیشتر از وضعیت فعلی برای افزایش استقلال خود از بازیگران با نفوذ منطقه ای و فوق منطقه ای در عراق. او همچنین به دنبال این است که روابط عراق را در مسیری متعادل تر ، هم با توجه به ایران و ایالات متحده ، هدایت کند تا هم بتواند وزن و دیپلماسی منطقه ای عراق را کمی بیشتر زنده کند.
پیش از حمله کویت در 1990 ، عراق یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین بازیگران خاورمیانه بویژه در خلیج فارس بود ، اما به دلیل تحریم های شدید از سال 1990 تاکنون. تا سال 2003 ، سقوط رژیم صدام و انتقال. وی طی سه دهه گذشته نه تنها درگیر دیپلماسی و روابط منطقه ای نشده بلکه به دلیل قدرت ضعیف خود به مکانی برای بازی ، اجبار و رقابت برای سایر رقبا تبدیل شده است.
روابط بین تهران و بغداد بعید است که در کوتاه مدت تغییر کند و در سطح فعلی ادامه یابد و با حمایت الکاظمی ، دولت عراق سعی خواهد کرد سطح روابط را از امنیت به اقتصادی و سیاسی تغییر دهد ، اما همه. وی تصریح کرد: از یک طرف برای حل بسیاری از مشکلات عراق به معجزه نیاز است ، از طرف دیگر با توجه به ظرفیت و قدرت نخست وزیر و واقعیت فعلی ، نباید انتظار معجزه ای از مصطفی ال کاظمی داشت!
310311