یک نقاشی ساده چگونه می تواند راز «شخصیت» را فاش کند؟

به گزارش ترندونی به نقل از فرادید نقاشی می تواند بیانگر چیزهایی باشد که واژگان قدرت بیان آنها را ندارند. روانشناسان با آگاهی کامل از این واقعیت چندین آزمون نقاشی از جمله آزمون HTP (House-Tree-Person) یا آزمون خانه-درخت-انسان را در درمان بالینی خود گنجانده اند تا بیشتر درباره بیماران خود بیاموزند.

این آزمون ها که به نام تکنیک های نقاشی فرافکن (PDT) شناخته می شوند برای تهیه نقشه ای کلی از عوامل کلیدی شخصیت بیمار ارتباط با محیط هوش و حتی آسیب های روحی استفاده می شوند. اما یک نقاشی واقعاً تا چه حد می تواند چشم انداز روانی فرد را به درستی به تصویر بکشد؟ 

PDT چه زمانی در روانشناسی ظهور کرد؟ 

مدت هاست به رابطه بین طراحی و روانشناسی علاقه وجود داشته اما تکنیک های تحلیل نقاشی سال ۱۹۲۶ با آثار یک روانشناس آمریکایی به نام فلورانس لورا گودنو (گودایناف) ظهور کرد. گودایناف نخستین آزمون نقاشی معروف به تکنیک Draw-A-Person (DAP) را توسعه داد. تکنیک DAP در آغاز روشی برای تعیین سطح هوش بیمار و سن ذهنی کودک بود. این آزمون به طور گسترده پذیرفته شد چرا که همبستگی آشکاری بین نتایج آن و نمرات سایر آزمون های هوش وجود داشت. سال ۱۹۶۳ دِیل هَریس این آزمون را ارزیابی و اصلاح کرد به همین نام امروزی آن «تکنیک گودایناف-هَریس» است. 

روانشناسانی مانند جولیان جِینز تلاش کردند از DAP به عنوان یک ابزار تشخیصی برای شناسایی بیماران مبتلا به اختلالات روانی مانند اسکیزوفرنی استفاده کنند. اگرچه هریس توانایی آزمون های نقاشی در نشان دادن شخصیت یا وضعیت روانی بیمار را اصلاً باور نداشت طرفداران این آزمون خلاف این را استدلال می کردند. 

چه کسی آزمون HTP را توسعه داد؟ 

آزمون House-Tree-Person (HTP) (خانه-درخت-انسان) را روانشناسی به نام جان اِن. باک سال ۱۹۴۸ توسعه داد. به گفته وی این آزمون «تکنیکی است برای کمک بالینی جهت به دست آوردن اطلاعات درباره حساسیت بلوغ و یکپارچگی شخصیت فرد و تعامل او با محیط هم به طور خاص و هم بطور عام». آزمون HTP همزمان یک رویکرد کلامی و غیرکلامی برای درک شخصیت است. در طول آزمون HTP از فرد آزمون شونده خواسته می شود یک خانه یک درخت و یک انسان را ترسیم کند. دستور باید ساده و غیرتوصیفی باشد تا آزمودنی بتواند بدون آمادگی نقاشی کند. این قسمت از آزمون کاملاً بدون ساختار و غیر کلامی است. 

سپس روانشناس پرسش هایی را درباره نقاشی از او می پرسد و او را تشویق می کند خودش آن ها را توصیف تعریف و تفسیر کند. برای نمونه ممکن است از فرد پرسیده شود «این خانه کیست؟» «این فرد چند سال دارد؟» و مانند اینها. سپس محتوای کلامی و غیرکلامی آزمون توسط روانشناس تحلیل و تفسیر می شود. 

نقاشی های آزمون HTP چگونه تفسیر می شوند؟ 

نقاشی های آزمون HTP به صورت کیفی تفسیر می شوند. روش کیفی تحلیل منجر به تفسیری عمدتاً ذهنی می شود که از یک تحلیل گر به تحلیل گر دیگر متفاوت است. با وجود این چندین کاتالوگ وجود دارد که بیانگر برخی دستورالعمل های اساسی است که بیشتر تحلیلگران از آن ها پیروی می کنند.

به تصویر کشیدن خانه معمولاً اطلاعاتی را درباره زندگی خانوادگی و رابطه بیمار با محیط ارائه می دهد. برای نمونه به تصویر کشیدن خانه بدون پنجره شاید نمایانگر انزوای شخصی باشد چون پنجره نشان دهنده رابطه فرد با دنیای بیرون است.

به تصویر کشیدن درخت جنبه های ناخودآگاه رشد روانی روابط و ثبات بیمار را نشان می دهد. برای نمونه به تصویر کشیدن درخت بدون ریشه گواه اینست که بیمار فاقد ثبات و اطمینان است.

به تصویر کشیدن یک انسان نمایانگر خودنگاره بیمار روابط بین فردی و تأثیرپذیری اوست. اگر فرد به تصویرکشیده شده دست های گره کرده داشته باشد شاید نشانه این باشد که بیمار از مشکلات پرخاشگری رنج می برد. ویژگی ها و حالات بدن نیز نشان دهنده عزت نفس بیمار هستند. 

نسبت ها جزئیات و مکان های هر شیء در یک نقاشی نیز در طول فرآیند تفسیر در نظر گرفته می شوند. اشیاء بزرگ در نقاشی معمولاً بیانگر اعتماد به نفس عزت نفس بالا و رضایت هستند. برای نمونه نقاشی خانه ای که نسبت به صفحه نسبتاً کوچک باشد نشان می دهد که بیمار از زندگی خانوادگی خود ناراضی است. فقدان کامل جزئیات نشانی از افسردگی است. برعکس یک نقاشی با جزئیات زیاد صورت نشان می دهد بیمار به ظاهر خود در برابر دیگران توجه زیادی دارد. 

اشیایی که نزدیک بالای صفحه کشیده می شوند با تخیل ارتباط دارند در حالی که اشیاء نزدیک به پایین صفحه با واقعیت فیزیکی ارتباط دارند. اشیاء مرکز نقاشی به زمان حال اشیاء سمت راست و چپ صفحه به ترتیب به آینده و گذشته اشاره دارند. افزون بر این فشار و استحکام ضربه ها و خطوط یک نقاشی گواه اطمینان و اراده هستند. چندین ضربه در یک خط نشانه ناامنی و کمال گرایی است.

انتهای پیام