انواع امولسیفایرهای مورد استفاده در تولید کرم ها و لوسیون ها

امولسیفایرها از مهم‌ترین مواد اولیه شیمیایی آرایشی بهداشتی در تولید کرم‌ها و لوسیون‌ها هستند و نقش کلیدی در پایداری و کیفیت این محصولات ایفا می‌کنند. این مواد به عنوان پل ارتباطی بین فاز آبی و روغنی عمل می‌کنند و با کاهش کشش سطحی از جدا شدن فازها و ناپایداری امولسیون جلوگیری می‌نمایند. امولسیفایرها به دسته‌های مختلفی مانند غیریونی آنیونی کاتیونی آمفوتریک و پلیمری تقسیم می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند و انتخاب آن‌ها به نوع امولسیون (روغن در آب یا آب در روغن) سازگاری با سایر اجزا پایداری در دما و pH حس پوست ایمنی و هزینه بستگی دارد.

امولسیفایرهای غیریونی مانند پلی سوربات‌ها و استرهای سوربیتان برای امولسیون‌های روغن در آب مناسب هستند در حالی که امولسیفایرهای با HLB پایین‌تر برای امولسیون‌های آب در روغن کاربرد دارند. امولسیفایرهای طبیعی همچون لستین نیز به دلیل ملایمت و زیست‌سازگاری مورد توجه قرار گرفته‌اند. پایداری امولسیون‌ها تحت تأثیر نوع و غلظت امولسیفایر نسبت فازها ویسکوزیته دما و حضور الکترولیت‌ها قرار دارد و تست‌های مختلفی برای ارزیابی این پایداری انجام می‌شود.

انتخاب نادرست یا استفاده بیش از حد از امولسیفایرها می‌تواند موجب تحریک پوست شود بنابراین ایمنی و سمیت آن‌ها باید به دقت بررسی شود. در نهایت امولسیفایرها و کمک امولسیفایرها به عنوان مواد اولیه شیمیایی آرایشی بهداشتی نقش اساسی در تولید محصولات با کیفیت پایدار و ایمن دارند و انتخاب صحیح آن‌ها برای موفقیت فرمولاسیون‌های آرایشی و بهداشتی ضروری است.

انواع امولسیفایرهای مورد استفاده در تولید کرم ها و لوسیون ها

تولید کرم ها و لوسیون های باکیفیت و پایدار نیازمند دانش عمیق در زمینه شیمی فرمولاسیون است. یکی از حیاتی ترین اجزای این فرمولاسیون ها امولسیفایرها هستند. این مواد شگفت انگیز نقش پل ارتباطی را میان فاز آبی و فاز روغنی ایفا می کنند که به طور طبیعی با یکدیگر مخلوط نمی شوند. بدون امولسیفایرها مخلوط ناپایدار شده و به سرعت به دو لایه مجزا تفکیک می شود پدیده ای که در صنعت آرایشی و بهداشتی کاملاً نامطلوب است.

انتخاب امولسیفایر مناسب نه تنها پایداری محصول نهایی را تضمین می کند بلکه بر بافت حس پوست پس از استفاده (skin feel) جذب مواد فعال و حتی ماندگاری محصول نیز تأثیرگذار است. تنوع وسیعی از امولسیفایرها با خواص شیمیایی و فیزیکی متفاوت وجود دارد که هر یک برای نوع خاصی از امولسیون (مانند امولسیون روغن در آب O/W یا آب در روغن W/O) و برای ایجاد بافت های مختلف مناسب هستند. درک عملکرد انواع و کاربردهای این مواد برای هر فرمولاتور یا علاقه مند به محصولات مراقبت از پوست ضروری است.

امولسیون چیست و چرا به امولسیفایر نیاز داریم؟

امولسیون به مخلوطی ناهمگن از دو فاز مایع غیرقابل اختلاط گفته می شود که یکی به صورت قطرات ریز در دیگری پراکنده شده است. مثال بارز آن مخلوط کردن روغن و آب است که پس از هم زدن اولیه به سرعت از هم جدا می شوند. در کرم ها و لوسیون ها ما با سیستمی متشکل از فاز آبی (حاوی آب گلیسیرین عصاره های گیاهی محلول در آب و…) و فاز روغنی (حاوی روغن های معدنی گیاهی استرها و مواد فعال محلول در روغن) سروکار داریم.

نیروهای بین مولکولی باعث می شوند که آب و روغن تمایلی به مخلوط شدن نداشته باشند و انرژی سطحی بالایی در فصل مشترک دو فاز ایجاد شود. امولسیفایرها با قرار گرفتن در این فصل مشترک کشش سطحی را کاهش می دهند و به پایدار شدن قطرات یک فاز در فاز دیگر کمک می کنند. به عبارت دیگر امولسیفایر یک عامل فعال سطحی (Surfactant) است که یک سر آن آب دوست (Hydrophilic) و سر دیگر آن چربی دوست (Lipophilic) است. این ساختار آمفی فیلیک (Amphiphilic) به آن اجازه می دهد تا مولکول های آب و روغن را به هم نزدیک نگه دارد و از جدایی آن ها جلوگیری کند.

انواع اصلی امولسیون در محصولات آرایشی و بهداشتی

در صنعت کازمتیک دو نوع اصلی امولسیون رایج است که نوع امولسیفایر انتخابی به شدت به آن بستگی دارد:

• امولسیون روغن در آب (O/W – Oil in Water): در این نوع امولسیون فاز روغنی به صورت قطرات ریز در فاز آبی پیوسته پراکنده شده است. اکثر کرم ها و لوسیون های سبک و مرطوب کننده های روزانه از این نوع هستند. این امولسیون ها حس خنکی و سبکی روی پوست ایجاد می کنند و به راحتی شسته می شوند.
• امولسیون آب در روغن (W/O – Water in Oil): در این نوع امولسیون فاز آبی به صورت قطرات ریز در فاز روغنی پیوسته پراکنده شده است. کرم های سنگین تر کرم های شب کرم های ضد آب و برخی کرم های محافظتی معمولاً از این نوع هستند. این امولسیون ها حس چربی بیشتری روی پوست ایجاد می کنند و مقاومت بیشتری در برابر شستشو دارند.

نوع امولسیون (O/W یا W/O) توسط ساختار شیمیایی امولسیفایر و به خصوص تعادل آب دوستی و چربی دوستی آن تعیین می شود که با پارامتری به نام HLB (Hydrophilic-Lipophilic Balance) سنجیده می شود. امولسیفایرهای با HLB بالا (حدود 8-18) معمولاً برای امولسیون های O/W مناسب هستند در حالی که امولسیفایرهای با HLB پایین (حدود 3-8) برای امولسیون های W/O کاربرد دارند.

معیارهای کلیدی در انتخاب امولسیفایر مناسب

انتخاب امولسیفایر فراتر از صرفاً پایدار کردن امولسیون است. یک فرمولاتور حرفه ای باید فاکتورهای متعددی را در نظر بگیرد:

• نوع امولسیون مورد نظر (O/W یا W/O): همانطور که گفته شد این مهم ترین فاکتور تعیین کننده HLB مورد نیاز است.
• نوع و مقدار فاز روغنی: ماهیت روغن ها (قطبی یا غیرقطبی) و نسبت آن ها به فاز آبی بر انتخاب امولسیفایر تأثیر می گذارد.
• سازگاری با سایر اجزای فرمولاسیون: امولسیفایر نباید با مواد فعال الکترولیت ها نگهدارنده ها یا عطرهای موجود در فرمولاسیون واکنش دهد یا پایداری آن ها را کاهش دهد.
• پایداری در دما و pH مختلف: امولسیفایر باید در محدوده دمایی و pH که محصول در طول تولید نگهداری و استفاده با آن مواجه است پایدار بماند.
• حس پوست (Skin Feel): امولسیفایرهای مختلف حس متفاوتی روی پوست ایجاد می کنند؛ برخی سبک و غیرچرب برخی نرم کننده و برخی دیگر ممکن است حس چسبندگی ایجاد کنند.
• ایمنی و سمیت: امولسیفایر باید برای استفاده روی پوست ایمن باشد و هیچ گونه حساسیت یا تحریک ایجاد نکند.
• هزینه و در دسترس بودن: فاکتورهای اقتصادی نیز در مقیاس تولید انبوه اهمیت دارند.
• قابلیت زیست تخریب پذیری و ملاحظات زیست محیطی: در دنیای امروز انتخاب مواد اولیه با کمترین اثر زیست محیطی اهمیت فزاینده ای یافته است.

دسته بندی شیمیایی امولسیفایرها

امولسیفایرها را می توان بر اساس ساختار شیمیایی و خواص یونی آن ها به دسته های اصلی تقسیم کرد:

• امولسیفایرهای غیریونی (Non-ionic): این دسته فاقد بار الکتریکی هستند و به همین دلیل نسبت به تغییرات pH و حضور الکترولیت ها مقاوم ترند. این ویژگی آن ها را برای طیف وسیعی از فرمولاسیون ها مناسب می سازد و کمترین احتمال تحریک پوست را دارند. مثال ها: استرهای سوربیتان (مثل Span ها) استرهای پلی اکسی اتیلن سوربیتان (مثل Polysorbate ها یا Tween ها) الکل های چرب اتوکسیله (مثل Ceteth-20) استرهای گلیسریل (مثل Glyceryl Stearate SE).
• امولسیفایرهای آنیونی (Anionic): این دسته دارای بار منفی هستند. معمولاً کف کنندگی بالایی دارند و در شوینده ها بیشتر استفاده می شوند اما برخی از آن ها مانند استئارات ها (Stearates) در امولسیون ها نیز کاربرد دارند. حساسیت بیشتری نسبت به pH پایین و حضور الکترولیت های خاص دارند. مثال ها: استئارات سدیم (Sodium Stearate) لوریل سولفات سدیم (Sodium Lauryl Sulfate – کمتر در کرم ها) فسفات های آلکیل.
• امولسیفایرهای کاتیونی (Cationic): این دسته دارای بار مثبت هستند. اغلب خواص نرم کنندگی (Conditioning) دارند و بیشتر در نرم کننده های مو استفاده می شوند. در فرمولاسیون کرم ها و لوسیون ها کمتر به عنوان امولسیفایر اولیه استفاده می شوند و ممکن است با اجزای آنیونی ناسازگار باشند. مثال ها: کلرید ستیل تری متیل آمونیوم (Cetrimonium Chloride) بهنتریمونیوم متوسولفات (Behentrimonium Methosulfate).
• امولسیفایرهای آمفوتریک (Amphoteric): این دسته بسته به pH محیط می توانند بار مثبت منفی یا خنثی داشته باشند. ملایم تر از آنیونی ها هستند و با هر دو دسته آنیونی و کاتیونی سازگارند. بیشتر در محصولات شوینده ملایم کاربرد دارند اما برخی مشتقات آن ها در امولسیون ها نیز استفاده می شوند. مثال ها: کوکامیدوپروپیل بتائین (Cocamidopropyl Betaine – بیشتر در شوینده ها) سارکوزینات ها.
• امولسیفایرهای پلیمری (Polymeric Emulsifiers): این دسته شامل پلیمرهایی با بخش های آب دوست و چربی دوست هستند که می توانند امولسیون های بسیار پایداری ایجاد کنند حتی در حضور الکترولیت ها یا دماهای بالا. برخی از آن ها خواص غلظت دهندگی نیز دارند. مثال ها: کربومرها (Carbomers – بیشتر غلظت دهنده و کمک امولسیفایر) پلی اکریلات ها امولسیفایرهای بر پایه پلی ساکاریدها.

انواع رایج امولسیفایرها و کاربرد آن ها در کرم ها و لوسیون ها

در این بخش به معرفی برخی از پرکاربردترین امولسیفایرها در صنعت کازمتیک و ویژگی های آن ها می پردازیم:

ستیل الکل (Cetyl Alcohol) و ستیل استئاریل الکل (Cetearyl Alcohol)

این ها الکل های چرب هستند که به خودی خود امولسیفایر قوی نیستند اما به عنوان کمک امولسیفایر (Co-emulsifier) نقش بسیار مهمی ایفا می کنند. آن ها به پایداری امولسیون کمک کرده ویسکوزیته (غلظت) فرمولاسیون را افزایش می دهند و حس نرمی و لطافت به پوست می بخشند. در اکثر امولسیون های O/W و W/O به کار می روند.

گلیسریل استئارات (Glyceryl Stearate) و گلیسریل استئارات SE

گلیسریل استئارات یک استر گلیسرین و اسید استئاریک است و معمولاً به عنوان کمک امولسیفایر استفاده می شود. نوع SE (Self-Emulsifying) آن حاوی مقدار کمی صابون (معمولاً سدیم استئارات) است که آن را به یک امولسیفایر اولیه برای امولسیون های O/W تبدیل می کند. این امولسیفایرها حس خوبی روی پوست ایجاد کرده و به پایداری بافت محصول کمک می کنند.

پلی سوربات ها (Polysorbates)

پلی سوربات ها (مانند Polysorbate 20, 60, 80) استرهای پلی اکسی اتیلن سوربیتان هستند و از دسته امولسیفایرهای غیریونی با HLB بالا محسوب می شوند. آن ها امولسیفایرهای موثری برای امولسیون های O/W هستند و همچنین به عنوان حل کننده (Solubilizer) برای پخش کردن مقادیر کمی روغن یا عطر در فاز آبی کاربرد دارند. بسیار ملایم هستند و در طیف وسیعی از محصولات استفاده می شوند.

استرهای سوربیتان (Sorbitan Esters)

استرهای سوربیتان (مانند Sorbitan Oleate – Span 80, Sorbitan Stearate – Span 60) نیز از دسته امولسیفایرهای غیریونی هستند اما معمولاً دارای HLB پایین تری هستند. آن ها بیشتر برای امولسیون های W/O یا به عنوان کمک امولسیفایر در سیستم های O/W استفاده می شوند. اغلب در ترکیب با پلی سوربات ها برای ایجاد پایداری بهینه در امولسیون های O/W (سیستم اسپان-توئین) به کار می روند.

استئارات PEG ها (PEG Stearates)

این دسته شامل استرهای اسید استئاریک با پلی اتیلن گلیکول (PEG) با وزن مولکولی های مختلف هستند (مانند PEG-100 Stearate, PEG-40 Stearate). بسته به طول زنجیره PEG HLB آن ها متفاوت است. PEG استئارات ها معمولاً به عنوان امولسیفایر یا کمک امولسیفایر در امولسیون های O/W استفاده می شوند و به ایجاد بافت های مختلف کمک می کنند.

لستین (Lecithin)

لستین یک امولسیفایر طبیعی است که از منابعی مانند سویا یا زرده تخم مرغ به دست می آید. این ماده یک فسفولیپید است و ساختار آمفی فیلیک آن باعث می شود که یک امولسیفایر موثر برای هر دو نوع امولسیون O/W و W/O باشد هرچند بیشتر برای امولسیون های W/O یا به عنوان کمک امولسیفایر استفاده می شود. لستین خواص نرم کنندگی نیز دارد و زیست سازگار است.

کربومرها (Carbomers)

کربومرها پلیمرهای اکریلیک با وزن مولکولی بالا هستند که به عنوان غلظت دهنده و پایدارکننده در فاز آبی فرمولاسیون ها کاربرد دارند. اگرچه به خودی خود امولسیفایر نیستند اما با ایجاد یک شبکه سه بعدی در فاز آبی به معلق نگه داشتن قطرات فاز روغنی و افزایش پایداری فیزیکی امولسیون های O/W کمک شایانی می کنند. به همین دلیل اغلب به عنوان کمک امولسیفایر در کنار امولسیفایرهای اصلی استفاده می شوند و در pH خنثی یا کمی قلیایی فعال می شوند.

پلی اکریلات ها و پلیمرهای امولسیون کننده

این دسته شامل پلیمرهای سنتزی پیشرفته تری هستند که خواص امولسیون کنندگی و غلظت دهندگی را همزمان دارند (مانند Acrylates/C10-30 Alkyl Acrylate Crosspolymer). این پلیمرها می توانند امولسیون های O/W بسیار پایداری ایجاد کنند و اغلب در فرمولاسیون های حاوی الکترولیت یا با نیاز به پایداری بالا در دماهای مختلف استفاده می شوند. کار با آن ها معمولاً آسان است و نیاز به گرمایش زیاد ندارد.

امولسیفایرهای طبیعی و مشتقات آن ها

با افزایش تمایل مصرف کنندگان به محصولات طبیعی استفاده از امولسیفایرهای با منشأ طبیعی یا مشتق شده از منابع طبیعی رو به افزایش است. علاوه بر لستین مثال هایی از این دسته عبارتند از:

• استرهای ساکارز (Sucrose Esters)
• استرهای پلی گلیسریل (Polyglyceryl Esters)
• گلوکوزیدهای آلکیل (Alkyl Glucosides) مانند Caprylyl/Capryl Glucoside
• الکل های چرب (مانند Cetearyl Alcohol که از روغن های گیاهی به دست می آید)
• موم ها (مانند موم زنبور عسل – Beeswax که بیشتر کمک امولسیفایر در W/O است)

این امولسیفایرها اغلب ملایم تر هستند و مشخصات زیست محیطی بهتری دارند اما ممکن است پایداری کمتری نسبت به برخی امولسیفایرهای سنتزی در شرایط خاص (مانند دماهای بالا یا حضور الکترولیت ها) داشته باشند.

نقش کمک امولسیفایرها (Co-emulsifiers)

بسیاری از فرمولاسیون ها برای دستیابی به پایداری بهینه و بافت مطلوب از ترکیبی از امولسیفایرها استفاده می کنند. کمک امولسیفایرها موادی هستند که به تنهایی قادر به ایجاد امولسیون پایدار نیستند اما در کنار امولسیفایر اصلی عملکرد آن را بهبود می بخشند. مثال های رایج کمک امولسیفایرها شامل الکل های چرب (ستیل الکل استئاریل الکل ستیل استئاریل الکل) اسیدهای چرب (اسید استئاریک) و برخی استرهای گلیسریل (Glyceryl Stearate) هستند.

کمک امولسیفایرها با قرار گرفتن در لایه بین فازی به تقویت لایه امولسیفایر اصلی کمک کرده ویسکوزیته فاز خارجی را افزایش می دهند و از ادغام مجدد قطرات پراکنده جلوگیری می کنند. این امر به پایداری بلندمدت امولسیون و بهبود بافت محصول نهایی منجر می شود.

ملاحظات فرمولاسیون: HLB و پایداری

همانطور که پیشتر اشاره شد مفهوم HLB برای درک عملکرد امولسیفایرها بسیار مهم است. مقیاس HLB (Hydrophilic-Lipophilic Balance) عددی بین 1 تا 20 (یا گاهی بیشتر) است که میزان آب دوستی یا چربی دوستی یک امولسیفایر را نشان می دهد. عدد پایین تر نشان دهنده چربی دوستی بیشتر و عدد بالاتر نشان دهنده آب دوستی بیشتر است.

محدوده HLB	کاربرد اصلی	نوع امولسیون
1-3	ضد کف	–
3-8	امولسیفایر W/O	آب در روغن
7-11	مرطوب کننده (Wetting Agent)	–
8-16	امولسیفایر O/W	روغن در آب
13-16	شوینده (Detergent)	–
15-20	حل کننده (Solubilizer)	–

برای ایجاد یک امولسیون پایدار مجموع HLB امولسیفایرها و کمک امولسیفایرهای مورد استفاده باید با HLB مورد نیاز فاز روغنی (Required HLB) مطابقت داشته باشد. هر ترکیب روغنی HLB مورد نیاز خاصی برای امولسیون شدن در آب دارد. تعیین HLB مورد نیاز فاز روغنی و سپس انتخاب ترکیبی از امولسیفایرها با HLB مناسب یکی از گام های اساسی در فرمولاسیون امولسیون های پایدار است.

پایداری امولسیون یک چالش پیچیده است و تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد از جمله:

• نوع و غلظت امولسیفایرها
• نسبت فاز آبی به فاز روغنی
• ویسکوزیته فاز خارجی
• اندازه ذرات فاز داخلی
• دما (نوسانات دما می تواند باعث ناپایداری شود)
• حضور الکترولیت ها (به خصوص برای امولسیفایرهای یونی)
• فعالیت میکروبی (که می تواند باعث تجزیه امولسیفایرها شود)

فرمولاتورها برای ارزیابی پایداری از تست های مختلفی مانند تست پایداری در دمای بالا تست انجماد-ذوب (Freeze-Thaw Cycles) و تست سانتریفیوژ استفاده می کنند تا عمر مفید محصول (Shelf Life) را پیش بینی کنند.

چالش ها و ملاحظات ایمنی

اگرچه امولسیفایرها برای تولید کرم ها و لوسیون ها ضروری هستند اما انتخاب نادرست یا استفاده از مقادیر بیش از حد می تواند چالش هایی ایجاد کند. برخی امولسیفایرهای یونی قوی ممکن است برای پوست حساس تحریک کننده باشند. همچنین برخی PEG ها به دلیل نگرانی های زیست محیطی یا احتمال وجود ناخالصی های خاص (مانند 1,4-دیوکسان) تحت نظارت یا محدودیت قرار دارند هرچند در غلظت های مجاز و با خلوص بالا ایمن در نظر گرفته می شوند.

امولسیفایرهای طبیعی معمولاً ملایم تر هستند اما ممکن است پایداری کمتری داشته باشند یا به نگهدارنده های قوی تری نیاز داشته باشند. فرمولاتورها باید با در نظر گرفتن نوع محصول مخاطب هدف و الزامات قانونی امولسیفایری را انتخاب کنند که هم از نظر عملکردی موثر باشد و هم از نظر ایمنی و زیست محیطی قابل قبول.

تفاوت در استفاده از امولسیفایرها در کرم ها و لوسیون ها

تفاوت اصلی بین کرم و لوسیون در نسبت فاز آبی به فاز روغنی و در نتیجه ویسکوزیته آن هاست. لوسیون ها معمولاً حاوی درصد آب بیشتری نسبت به کرم ها هستند و بافت سبک تر و روان تری دارند. کرم ها حاوی درصد فاز روغنی بیشتری هستند و غلیظ ترند.

• در لوسیون ها (اغلب O/W): امولسیفایرهایی با HLB بالاتر و با تمرکز بر ایجاد امولسیون های رقیق و سبک استفاده می شوند. کمک امولسیفایرهایی مانند الکل های چرب نیز برای افزایش جزئی ویسکوزیته و بهبود حس پوست به کار می روند. پلی سوربات ها و برخی PEG استئارات ها در اینجا رایج هستند.
• در کرم ها (O/W یا W/O): بسته به نوع کرم ممکن است از امولسیفایرهای O/W یا W/O استفاده شود. در کرم های O/W از امولسیفایرهایی استفاده می شود که بتوانند درصد بالاتری از فاز روغنی را پایدار کنند و ویسکوزیته بیشتری ایجاد کنند. کمک امولسیفایرهایی مانند ستیل الکل و استئاریل الکل در مقادیر بالاتر برای ایجاد بافت جامدتر و کرمی تر به کار می روند. در کرم های W/O از امولسیفایرهایی با HLB پایین مانند استرهای سوربیتان یا لستین استفاده می شود.

انتخاب دقیق امولسیفایرها و کمک امولسیفایرها همراه با تنظیم نسبت آن ها و سایر اجزای فرمولاسیون (مانند غلظت دهنده ها) کلید دستیابی به بافت پایداری و عملکرد مورد نظر در کرم یا لوسیون است.

سوالات متداول درباره امولسیفایرهای کازمتیک

امولسیفایرها چه نقشی در کرم ها و لوسیون ها دارند؟

امولسیفایرها مواد فعالی هستند که به مخلوط کردن و پایدار نگه داشتن فازهای غیرقابل امتزاج مانند آب و روغن در کرم ها و لوسیون ها کمک می کنند و از جدا شدن آن ها جلوگیری می نمایند.

HLB چیست و چرا در انتخاب امولسیفایر مهم است؟

HLB (Hydrophilic-Lipophilic Balance) مقیاسی است که میزان آب دوستی یا چربی دوستی امولسیفایر را نشان می دهد. انتخاب امولسیفایر با HLB مناسب برای نوع امولسیون (O/W یا W/O) و فاز روغنی فرمولاسیون برای دستیابی به پایداری ضروری است.

آیا امولسیفایرهای طبیعی بهتر از سنتزی هستند؟

امولسیفایرهای طبیعی مانند لستین یا استرهای ساکارز اغلب ملایم تر و زیست سازگارترند اما ممکن است پایداری کمتری در شرایط خاص داشته باشند. انتخاب بستگی به نیازهای فرمولاسیون و اولویت های مصرف کننده دارد.

تفاوت اصلی امولسیون O/W و W/O چیست؟

در O/W قطرات روغن در آب پراکنده اند (سبک غیرچرب). در W/O قطرات آب در روغن پراکنده اند (سنگین تر چرب تر مقاوم به آب). نوع امولسیفایر استفاده شده نوع امولسیون را تعیین می کند.

کمک امولسیفایر چیست؟

کمک امولسیفایرها موادی مانند الکل های چرب هستند که به تنهایی امولسیون ایجاد نمی کنند اما در کنار امولسیفایر اصلی پایداری امولسیون را افزایش داده و بافت محصول را بهبود می بخشند.

آیا همه کرم ها و لوسیون ها حاوی امولسیفایر هستند؟

بله تقریباً تمام کرم ها و لوسیون هایی که ترکیبی از فاز آبی و روغنی هستند (که اکثریت محصولات مرطوب کننده را تشکیل می دهند) برای حفظ پایداری و بافت یکنواخت به امولسیفایر نیاز دارند.