تینا مزدکی: پمپئی شهری تفریحی و پر جنب‌وجوش در جنوب شهر ناپل ایتالیا بود. این شهر در ۱۰ کیلومتری کوه وزوویوس (MountVesuvius) قرار داشت؛ کوهی که هنوز یک آتش‌فشان فعال محسوب می‌شود. محققان تخمین می‌زنند که حدود ۱۰ تا ۲۰هزار نفر در زمان فوران آتش‌فشان معروف در سال ۷۹ پس از میلاد در این شهر زندگی می‌کردند و احتمالاً ۲۰۰۰ نفر در اثر جریان آذرآواری (pyroclastic flow) (گاز آتش‌فشانی داغ، گدازه و خاکستر) در عرض ۲۰ دقیقه جان خود را از دست دادند.
اسکلت‌هایی که اکنون دانشمندان در حال پژوهش بر روی آن‌ها هستند، در اتاقی به ابعاد ۲.۸ در۳.۵متر پیدا شد که دانشمندان حفاری آن را در سال ۲۰۲۳ آغاز کردند. علیرغم مساحت نسبتاً کوچک این اتاق، کاوش در آن پیچیده بود.
اسکلت زن در کنار تختی از گنجینه سکه‌های طلا، نقره و برنز و همچنین یک جفت گوشواره از طلا و مروارید قرار داشت. البته او یک کلید نیز به همراه داشت که نشان می‌دهد احتمالاً قبل از فرار به دنبال جمع‌آوری اشیا گران‌قیمت خود بوده است. پژوهش بر روی استخوان‌های او نشان می‌دهد که این زن هنگام مرگ بین ۳۵ تا ۴۵ سال سن داشته است.
مرد جوان نیز هنگام مرگ احتمالاً ۱۵ تا ۲۰ سال سن داشته است اما نسبت او با زن مشخص نیست. گویا او براثر ریزش دیوار له‌شده و در گوشه دیگری از اتاق جایی که شبیه به یک خروجی به نظر می‌رسید، در فضایی بسیار تنگ گیر افتاده است.
علاوه بر تخت و صندوق، باستان شناسان یک چهارپایه سه‌پایه و یک میز سرویس چوبی با رویه مرمری مملو از ظروف و چراغ‌های شیشه‌ای، برنزی و سرامیکی پیدا کردند. باستان شناسان با ریختن گچ در حفره‌های باقی‌مانده، توانستند مبلمان را بازسازی کنند. آثار رسوبات آتش‌فشانی نیز موقعیت اصلی اشیا را مشخص کرد.
تلاش برای فرار یا پناه گرفتن این قربانیان و جمع‌آوری و بردن اشیا خاص همراه با خود، انسانیت آن‌ها را نشان می‌دهد. باید به یاد داشته باشیم این فاجعه در آن زمان وحشتناک‌تر از تصور امروزی ما و غیرقابل‌تصور بود، زیرا آن‌ها دقیقاً نمی‌دانستند که آتش‌فشان چیست یا چه چیزی باعث زلزله شده است.
در سال‌های اخیر اکتشافات متعددی در پمپئی رخ‌داده است، به‌عنوان‌مثال مردی که از آتش‌فشان فرار می‌کند، نقاشی دیواری از غذا و یا کتیبه‌ای که گردهمایی را توصیف می‌کند. بااین‌حال، کاوش‌هایی که در پمپئی در حال انجام است بخشی از پروژه بزرگ‌تری است که تنها برای باستان‌شناسی یا درک تاریخ هنر نیست، بلکه راهی برای درک درد و رنج بشری است.
منبع: livescience
۵۸۳۲۳